Muziek is er bij mij met de paplepel ingegoten; op 3-jarige leeftijd kon ik alle instrumenten uit het symfonieorkest op gehoor van elkaar onderscheiden, op 6-jarige leeftijd begon ik met pianolessen, op 9-jarige leeftijd met vioollessen en op 10-jarige leeftijd wist ik ook de verschillende componisten uit elkaar te houden. Op mijn 11e verruilde verruilde ik de piano en viool voor de cello, een langgekoesterde droom - ik keek mijn ogen uit als de cellisten in mijn jeugdorkest even alleen mochten spelen. Klokkijken en links en rechts uit elkaar houden zijn daarentegen wat minder ontwikkeld gebleven.

Al snel werd het duidelijk: de cello is míjn instrument en ik kon me niets fijners voorstellen dan hier mijn beroep van te maken. Na vier jaar les kwam ik op de vooropleiding van het Koninklijk Conservatorium in Den Haag, waar ik bij Monique Bartels studeerde naast mijn Gymnasium in Leiden. Cello studeren en middelbare school combineren ging prima op die leeftijd, en wat mij met de zelf- en buitenaf opgelegde druk altijd overeind heeft gehouden is mijn liefde voor tekenen, mijn fantasie en de verhalen die ik eruit kon putten. Het vermogen te verbeelden bleek voor mijn cellospel een gouden combinatie. Zelfs nu ik 38 ben, leven deze twee aspecten in symbiose.

​

​Niet geheel verrassend is het dus, dat ik graag op zoek ga naar manieren van optreden die de belever (en niet in de laatste plaats mijzelf) op meerdere vlakken prikkelt. Zo maak ik (Kinder)voorstellingen met eigen illustraties, speel graag ik op festivals met een ensembles die muzikale voorstellingen produceerden in samenwerkingen met kunstenaars en industrieel ontwerpers. Wanneer ik op de traditionele manier concerten geef en repeteer, zul je mij altijd horen associëren met kleuren, afbeeldingen, verhalen en smaken. Heb je wel eens klassieke muziek gehoord die klinkt als een frisse tros witte druiven, of als de wielen van een grote houten koets op kiezelsteentjes?

Alhoewel spelen in het Concertgebouw een geweldige ervaring blijft, vind het bijna het fijnste om voor een kleine groep mensen te spelen. Ik houd van het contact dat ik tijdens het musiceren maak, de maatschappelijke en verbindende kracht van muziek.

 

​In mijn lespraktijk houd ik scherpe doelen aan met mijn leerlingen, en help ik met een solide techniek de muziek te laten spreken. Ik vind het interessant om met alle leeftijden te werken, maar toch wel in het bijzonder de heel jonge leerlingen (vanaf een jaar of 5). Ik maak voor hen altijd spellen, speelse opdrachten en tekeningen om het oefenen thuis met een zo hoog mogelijke intrinsieke motivatie in stand te houden. 

Hiernaast maak ik online cursussen voor kinderen en volwassenen om het oefenen thuis tot een ultiem voldoening gevende hobby te maken en houden. Ook geef ik regelmatig cursussen thuis, zoals zelf een schaduwspel bedenken, muzikaal begeleiden, maken én uitvoeren.Muziek is er bij mij met de paplepel ingegoten; op 3-jarige leeftijd kon ik alle instrumenten uit het symfonieorkest op gehoor van elkaar onderscheiden, op 6-jarige leeftijd begon ik met pianolessen, op 9-jarige leeftijd met vioollessen en op 10-jarige leeftijd wist ik ook de verschillende componisten uit elkaar te houden. Op mijn 11e verruilde verruilde ik de piano en viool voor de cello, een langgekoesterde droom - ik keek mijn ogen uit als de cellisten in mijn jeugdorkest even alleen mochten spelen. Klokkijken en links en rechts uit elkaar houden zijn daarentegen wat minder ontwikkeld gebleven.

Al snel werd het duidelijk: de cello is míjn instrument en ik kon me niets fijners voorstellen dan hier mijn beroep van te maken. Na vier jaar les kwam ik op de vooropleiding van het Koninklijk Conservatorium in Den Haag, waar ik bij Monique Bartels studeerde naast mijn Gymnasium in Leiden. Cello studeren en middelbare school combineren ging prima op die leeftijd, en wat mij met de zelf- en buitenaf opgelegde druk altijd overeind heeft gehouden is mijn liefde voor tekenen, mijn fantasie en de verhalen die ik eruit kon putten. Het vermogen te verbeelden bleek voor mijn cellospel een gouden combinatie. Zelfs nu ik 38 ben, leven deze twee aspecten in symbiose.

​

​Niet geheel verrassend is het dus, dat ik graag op zoek ga naar manieren van optreden die de belever (en niet in de laatste plaats mijzelf) op meerdere vlakken prikkelt. Zo maak ik (Kinder)voorstellingen met eigen illustraties, speel graag ik op festivals met een ensembles die muzikale voorstellingen produceerden in samenwerkingen met kunstenaars en industrieel ontwerpers. Wanneer ik op de traditionele manier concerten geef en repeteer, zul je mij altijd horen associëren met kleuren, afbeeldingen, verhalen en smaken. Heb je wel eens klassieke muziek gehoord die klinkt als een frisse tros witte druiven, of als de wielen van een grote houten koets op kiezelsteentjes?

Alhoewel spelen in het Concertgebouw een geweldige ervaring blijft, vind het bijna het fijnste om voor een kleine groep mensen te spelen. Ik houd van het contact dat ik tijdens het musiceren maak, de maatschappelijke en verbindende kracht van muziek.

 

​In mijn lespraktijk houd ik scherpe doelen aan met mijn leerlingen, en help ik met een solide techniek de muziek te laten spreken. Ik vind het interessant om met alle leeftijden te werken, maar toch wel in het bijzonder de heel jonge leerlingen (vanaf een jaar of 5). Ik maak voor hen altijd spellen, speelse opdrachten en tekeningen om het oefenen thuis met een zo hoog mogelijke intrinsieke motivatie in stand te houden. 

Hiernaast maak ik online cursussen voor kinderen en volwassenen om het oefenen thuis tot een ultiem voldoening gevende hobby te maken en houden. Ook geef ik regelmatig cursussen thuis, zoals zelf een schaduwspel bedenken, muzikaal begeleiden, maken én uitvoeren.